Over het sprookje van ‘de communicatie’

In elk handboek over bedrijfsopvolging lees je dat een goede communicatie tussen de familieleden noodzakelijk is. Daarvoor worden er familieraden georganiseerd, familiecharters geschreven, raden van bestuur samengesteld.

En dit is absoluut juist.

Toch leer ik zo vaak families kennen waar er mensen zich niet goed in hun vel voelen. Verwachtingen die nooit werden ingelost. Niet vervulde dromen. Gekwetste zielen. Onderdrukte frustraties. Onuitgesproken kwaadheid. Ontgoochelingen.

Heel vaak bij families waar er nochtans respect- en liefdevol met elkaar wordt omgegaan. Waar iedereen met iedereen communiceert.

Bij die families zie ik vooral dat ze met elkaar spreken over wat ze denken. Maar zelden of nooit over wat ze voelen.

*“Ik voelde me teleurgesteld en benadeeld toen je mijn broer die functie aanbood en niet mij.”

“Hoe erg ik mijn job in het familiebedrijf ook apprecieer, het maakt me triest dat ik nooit heb mogen proberen om een professionele danseres te worden.”

“Broer, ook al ben jij en niet ik de CEO, het frustreert mij zo dat jij nooit hierover mijn advies vraagt, terwijl ik hiervoor toch opgeleid ben.”

“Zoon, ik weet dat jij je eigen stijl als bedrijfsleider hebt, maar het kwetst me wanneer je mijn goedbedoeld advies in een vergadering met het hele team zomaar wegsmijt als zijnde ouderwets.”*

Met je familie delen wat je écht voelt, is in Vlaanderen vaak not-done. We krijgen het zelden aangeleerd. Je stelt je er ook kwetsbaar mee op in een competitieve omgeving, die een familie met een bedrijf toch is.

Het is m.i. nochtans de enige manier om samen op een echt duurzame manier aan familie én bedrijf verder te kunnen bouwen.

Dit wens ik iedereen voor 2017 dan ook graag toe: het vertrouwen om écht met elkaar te durven spreken, vanuit de buik!